L’oro liquido di D’Annunzio
C’è un liquore che racchiude in sé il profumo dell’Abruzzo, e la visione estetica di un poeta.
Nazywa się Aurum i nie mówimy tu o zwykłym napoju, lecz o idei, obrazie, emocji zamkniętej w butelce. Wszystko zaczyna się na początku XX wieku, gdy Amedeo Pomilio, światły przedsiębiorca, postanawia stworzyć likier na bazie brandy i naparu z pomarańczy. Nazwę zainspirował nie kto inny jak poeta, powieściopisarz, dramaturg, żołnierz i miłośnik luksusu oraz prowokacji, Gabriele D’Annunzio.
D’Annunzio był jedną z najbardziej złożonych i wszechstronnych postaci włoskiego wczesnego XX wieku i to właśnie on zasugerował połączenie słowa „aurum”, złoto po łacinie, oraz „aurantium”, owocu, z którego pochodzi cytrusowy aromat likieru. To wyrafinowana gra językowa, typowa dla poety, która zawiera w sobie elegancję trunku, jego związek z ziemią oraz poetycką tożsamość epoki.
L’Aurum conquista il palato degli italiani e diventa presto uno dei simboli della tradizione abruzzese, spesso gustato in abbinamento al “parrozzo”, dolce natalizio a base di mandorle e cioccolato, anch’esso legato alla figura del Vate. D’Annunzio, aveva intuito qualcosa che in quegli anni pochi ancora comprendevano: il nome, il racconto, l’immagine attorno a un prodotto, potevano valere quanto, se non più, della materia prima. L’Aurum è infatti un piccolo manifesto di quella che fu la visione dannunziana dell’italia: estetica, sensuale e legato al territorio.
Per comprendere davvero quanto fosse profondo il legame tra estetica e vita di d’Annunzio, basta guardare a ciò che lasciò come lascito materiale: “il Vittoriale degli Italiani”. Situato a Gardone Riviera sulle rive del lago di Garda. Il Vittoriale non è una semplice casa, bensì uno scrigno. Ogni angolo è un’estensione del suo pensiero, del suo modo di vivere e rappresentarsi, in cui la vita quotidiana si fondeva con la messa in scena di sé.
To właśnie tutaj uchwytuje się najgłębszy sens więzi między d’Annunziem a Aurum. Dla d’Annunzio wszystko — czy to pokój, przemówienie, mundur wojskowy czy likier — miało reprezentować ideał. Nawet sam kieliszek mógł stać się poezją, jeśli zawartość była przemyślana, opowiedziana i wyniesiona do rangi symbolu; i pod tym względem Aurum jest naprawdę dannunzjańskie: sugestywne, głębokie, stworzone, by uwodzić zmysły i zostawiać echo w pamięci.
Dziś Aurum żyje także jako pamięć historyczna wewnątrz budynku w Pescarze, który niegdyś był siedzibą gorzelni, a dziś został przekształcony w przestrzeń kulturalną. Miejsce wciąż nosi nazwę „Aurum – La fabbrica delle idee” i gości wydarzenia, wystawy oraz koncerty, a także zachowuje niewielką sekcję muzyczną, „Salę Pomilio”, gdzie przechowywane są stare alembiki, historyczne butelki i materiały archiwalne. To dyskretny, lecz znaczący hołd dla historii tego produktu i świata, z którego się wywodzi.
Bere Aurum oggi, non è solo un gesto gastronomico, è un piccolo rito culturale.
Entrare in contatto con una visione, quella di un’italia che voleva sognare in grande, che credeva nel potere dell’arte, della parola e dell’identità. In un sorso, i toni del brandy e dell’arancia si uniscono, dando vita ad un qualcosa di potente, tutto grazie alla voce di un poeta che sapeva trasformare ogni cosa in destino.